เราเข้าวัดพระธรรมกายมาตั้งแต่อายุ6ปี (พ.ศ.2528) คุณแม่เป็นคนพาไปวัด การเข้าวัดตั้งแต่ยังเล็กทำให้เราไม่ค่อยชอบวัดสักเท่าไหร่ และรู้สึกอึดอัดด้วยซ้ำเวลาที่ต้องเข้าสังคมกับเพื่อนๆ ทำไมถึงอึดอัด ก็เพราะว่า เวลาที่เพื่อนๆชวนไปเที่ยวสถานบันเทิงตอนกลางคืน เราไม่กล้าไปเพราะหลวงพ่อทั้ง2 และคุณยายจันทร์ สอนว่าไปในที่แบบนั้นมันไม่ดี เพื่อนๆชวนให้ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอลเราก็ไม่กล้าดื่ม เพราะที่วัดสอนว่ามันผิดศีล เพื่อนๆมีแฟนในช่วงวัยเรียน เราก็ไม่กล้ามี เพราะมีคำสอนของหลวงพ่อคอยวนเวียนอยู่ในหัว ว่ามันไม่สมควร เวลาผ่านเลยไปจนวันนี้เราอายุ38ปี ผ่านเรื่องราวมากมายในชีวิต เด็กน้อยอายุ6ขวบ ได้พบเจอเรื่องร้ายแรงต่างๆนาๆ คุณพ่อซึ่งเป็นเสาหลักของครอบครัวมาเสียไปตอนอายุ14ปี บ้านที่แบ่งเป็นห้องเช่าเกือบ20ห้อง เป็นทั้งที่อยู่อาศัย และที่สร้างรายได้ให้กับเรา2คนแม่ลูกก็มาโดนไฟไหม้จนไม่เหลืออะไรเลย ในช่วงที่เราอายุ24ปี ไม่มีใครยื่นมือมาช่วยแม้แต่ญาติพี่น้อง มีแต่วัดที่เราไม่ค่อยจะชอบนี้แหละ ยื่นมือเข้ามาช่วยเป็นคนแรก ให้เสื่อผ้าที่อยู่อาศัย และเงินไว้ให้พอประทังชีวิต เวลาที่เจอกับปัญหาหนักๆทุกข์ทรมานมาก ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ก็มีแต่คนที่วัดกับหลวงพ่อทั้ง2ที่อยู่เคียงข้าง ท่านเคยพูดประโยคหนึ่งเอาไว้ว่า"ไม่ว่าลูกจะออกไปเจอสิ่งใดที่คอยทำร้ายให้ชอกช้ำ ให้กลับมาที่วัดนะลูก ให้พึงระลึกไว้เสมอว่า ที่นี่คือบ้านของลูกอีกหลังหนึ่ง ไม่ว่าจะไปเจออัตราย หรือ เจอสิ่งที่ทำให้ทุกข์ใจสักแค่ไหน ลูกก็ยังมี บ้าน ให้กลับมาพักพิงเสมอนะลูกนะ" แม้ว่าท่านจะไม่ได้มาพูดกับเราตัวต่อตัว ท่านพูดในสภาช่วงปฏิบัติธรรมตอนเช้า คำพูดของหลวงพ่อในวันนั้นทำให้เรารู้สึกว่า เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว จนถึงวันนี้ เราเป็นเจ้าของกิจการหลายอย่าง มีบ้านมีโรงงานมีทุกอย่าง เรามองย้อนกลับไปก็ได้แต่รู้สึกภูมิใจในตัวเอง ว่าเราประคับประคองชีวิตของเรามาได้ดีมาตลอด ไม่ใช่เด็กผู้หญิงใจแตก ไม่ใช่คนที่ทำอะไรแล้วไม่สำเร็จ มีครอบครัวที่อบอุ่น สามารถดูแลคุณแม่ได้เป็นอย่างดี ให้ท่านได้สุขกายสบายใจ มีเงินทองใช่แบบสบายๆไม่ลำบาก ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นได้เพราะคำสอนของหลวงพ่อทั้ง2และคุณยายอาจารย์ ที่สอนให้อดทนทำความดี สอนให้รู้จักแยกแยะดีชั่ว สอนให้ระงับใจไม่ให้ตามใจตัวเองทำในสิ่งที่สนุกแต่มันไม่สมควร ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นได้เพราะ "วัดพระธรรมกาย"ค่ะ